Naukomiks („Dinozaury. Skamieliny i pióra”)

Komiksy zwykle przyciągają uwagę dynamiczną akcją, natomiast połączenie komiksu i naukowej wiedzy czyli naukomiks „Dinozaury. Skamieliny i pióra” jest w dodatku zilustrowany ładnie, co już nie jest regułą w komiksowym świecie. W przypadku „Dinozaurów..” jest to w pełni uzasadnione, gdyż nie jest to zwykły, stawiający głównie na rozrywkę, komiks, lecz naukomiks – w książce znajdziemy całkiem sporo nazwisk odkrywców kości, dat i faktów historycznych. Wydawałoby się, że o ile same dinozaury potrafią zaciekawić, o tyle historia odkryć poszczególnych kości niekoniecznie.  Jednak autorzy „Dinozaurów..”, głównie dzięki wręcz filmowym ilustracjom, potrafili historię paleontologicznych odkryć przedstawić dynamicznie i ciekawie, a nawet sensacyjnie.
Książkę z zainteresowaniem obejrzą już przedszkolaki, jednak ze względu na pojawiającą się czasem terminologię naukową i umiejętność umiejscowienia dat w czasie, książka skierowana jest raczej do starszych, samodzielnych czytelników, którzy nie tak całkiem jeszcze wyrośli z przedszkolnej fascynacji wymarłymi gadami..

W kolejnym naukomiksie - o rekinach - mamy już mniej historii odkryć, a więcej autentycznej wiedzy o tych niezwykłych stworzeniach, które w odróżnieniu od wymarłych dinozaurów, wciąż można badać. Potoczna wiedza o rekinach zwykle opiera się na przekazie ze „Szczęk” Spielberga, „Rekiny” pozwalają tą wiedzę zweryfikować i poszerzyć. Okazuje się, że rekiny nie są wcale tak śmiercionośne dla człowieka jak się wydaje, istnieje 500 gatunków rekinów (wiele z nich całkiem na rekina nie wygląda), zęby rekina rosną całe życie, ich szkielet składa się nie z kości tylko z chrząstek itp.)

Mój 9-latek z zainteresowaniem przeczytał obie części, ale mówi że lepsza jest część o dinozaurach; może dlatego, że w „Dinozaurach..” więcej jest historii o ludziach, a mniej biologicznej wiedzy, która z kolei przeważa w „Rekinach”.

 

 

Dinozaury. Skamieliny i pióra

MK Reed, Joe Flood

Nasza Księgarnia 2018

Wiek: 6+

Rekiny. Najlepsi myśliwi w przyrodzie

J.Flood

Nasza Księgarnia 2019

Wiek: 7+

 

 

Pop-up o emocjach (A.Llenas „Kolorowy potwór”)

Emocje są nieobce każdemu człowiekowi, jednak czasem nawet dorosły ma problem z tym, żeby je w sobie rozpoznać i nazwać. Taki emocjonalny bałagan przytrafił się również książkowemu kolorowemu potworowi. Po kolei odnajduje w sobie poszczególne emocje (radość, strach, smutek itd.) by następnie je uporządkować.

W „Kolorowym potworze” największe wrażenie robi jednak forma książki, czyli pop-up. Oprócz typowych rozkładanek można znaleźć tu też podoczepiane gdzieniegdzie sznurki. Warto poczytać z dzieckiem (najlepiej starszym niż 2 lata) i przy okazji porozmawiać, kiedy czuje ono strach, złość, a kiedy radość czy spokój. Uczucia to bardzo ważne nośniki informacji.

Kolorowy potwór

A.Llenas

Mamania 2019

Wiek: 2+

M.Waddell, "Małe sówki"

Trzy sówki obudziły się nagle i nie znalazły w gnieździe mamy sowy. Trochę się boją, ale razem jest im raźniej. Wychodzą z gniazda i patrzą na piękny, nocny las… Te nocne, leśne ilustracje to największy atut książki M.Weddella „Małe sówki”, choć w historii o sówkach odnajdą się wszystkie małe dzieci czekające na powrót mamy.

 

Małe sówki

M.Waddell, P.Benson

Mamania 2019

Wiek: 2+

„Planetarium” Ch. Wormell, R.Prinja

Mam słabość do książek o kosmosie. Kosmos to równoległy świat niby całkiem niedaleko, ale wciąż pełen zagadek, a każda kolejna dekada przynosi nowe odkrycia i ciekawostki. W „kosmicznej” literaturze dziecięcej do tej pory najbardziej ceniłam „Tu jesteśmy” Mizielińskich i kosmos odkrywany przez prof.Astrokota, teraz trzeba dodać jeszcze jeden tytuł – "Planetarium" Ch.Wormella.

„Planetarium” nie jest tak wesoło i kolorowo narysowane jak typowe kosmiczne książki dla dzieci, jednak ilustracje robią takie wrażenie jakby ktoś patrzył na wszystkie planety i gwiazdy przez prawdziwy teleskop. Druga cecha wyróżniająca „Planetarium” wśród innych podobnych książek to rodzaj kosmicznej perspektywy; oprócz opisów ciał niebieskich, znajdziemy tu też rozdział o kosmicznych zderzeniach, ciemnej materii, rozszerzaniu się wszechświata i wreszcie o jego końcu. Nie jest to wszystko napisane językiem dla 3-latka – raczej dla uczniów pierwszych klas podstawówki wzwyż (jest tu mowa np. o grawitacji, reakcjach atomowych i skrzywianiu przestrzeni), z drugiej strony książka jest napisana językiem przystępnym i potrafi zaciekawić – zwłaszcza tym, jak wiele jeszcze o kosmosie nie wiemy…

„Planetarium”

Ch.Wormell, R.Prinja

Dwie Siostry 2019

Wiek: 8+

„Wilk, który się zgubił” (R.Bright. J.Field)

Zgubione dziecko zwykle jest przerażone sytuacją, jednak wilczek z opowiadania „Wilk, który się zgubił” maszerując przez nieznajome okolice, zdaje się nie do końca pojmować grozę sytuacji. Z drugiej strony paraliżujący strach i tak nie na wiele by się zdał, trzeba jakoś się wydostać z opresji.

Książkę „Wilk, który się zgubił” czyta/ogląda się przyjemnie, choć trochę szkoda, że bohater nie był jednak bardziej przerażony swoją sytuacją, tak jak to bywa w realnym świecie. Największe wrażenie w książce robi więc nie tyle sama treść, co niesamowite ilustracje J.Fielda.

Wilk, który się zgubił

R.Bright, J.Field

Zielona Sowa 2019

Wiek: 3+