R. Briggs, „The Snowman” i inne

Raymond Briggs ma na swoim koncie szereg książek, ale te najbardziej znane dotyczą tematyki przede wszystkim zimowej - o sympatycznym bałwanie (bardzo nastrojowy „The Snowman”) i niemniej sympatycznym św.Mikołaju („Father Christmas”).

„The Snowman” to komiks bez słów, trzeba więc czujnie wpatrywać się w niewielkie obrazki by śledzić akcję. Któreż dziecko nie chciałoby się zaprzyjaźnić z prawdziwym bałwanem? To właśnie przydarza się głównemu bohaterowi książki. Obrazki w książce są nieco rozmyte – trochę jak obraz świata podczas śnieżycy albo we wspomnieniach z dzieciństwa. To wtedy panują idealne warunki dla życia bałwanów..

Na podstawie komiksu Briggsa został też nakręcony animowany film, nagrodzony Oscarem, który dobrze oddaje klimat książki

 

 

 

 

Wydaje się, że Briggs naprawdę wierzy w św.Mikołaja, bo jego św.Mikołaj wygląda jak żywy i ma przy tym cechy bardzo ludzkie (nie lubi śniegu i zimna, wciąż marzy o wakacjach w ciepłych krajach, z powodu dużego brzuszka ciężko mu się przecisnąć przez komin, a lubi dobrze zjeść itd.). Raz w roku ma naprawdę ciężki dzień pracy, musi też opiekować się swoimi reniferami, więc jak każdemu człowiekowi potrzebne mu są wakacje.  W komiksie „Father Christmas” przyglądamy się jego pracy, zaś w „Father Christmas goes on Holiday” można przeczytać jak wiodło mu się na wakacjach we Francji, w Szkocji i w Las Vegas😉 Książeczki o św.Mikolaju są bardzo zabawne, choć trzeba przyznać, że z racji bycia swego rodzaju celebrytą, św.Mikołaj nie ma lekkiego życia…

 

 

 

 

 

 

  

 

 

Na koniec o książce Briggsa, która jako jedyna została wydana w Polsce, czyli o „Ethel & Ernest. Prawdziwa historia”. Jak to u Briggsa, mamy znów do czynienia z komiksem, ale komiksem szczególnym, bo jest to biografia jego rodziców; jak się poznali, razem zamieszkali, doczekali dziecka, pracowali, a wszystko na tle rozmaitych wydarzeń historycznych (II wojna światowa, czasy powojenne, pierwszy człowiek na Księżycu itp.) Jak to Briggs, opisuje ich z humorem, ale zarazem słychać, że ma do swoich rodziców bardzo czuły stosunek pomimo ich wad. Z racji historycznych odniesień jest to komiks przeznaczony raczej dla odbiorców dorosłych, nie ma w nim jednak ani przemocy ani dekadencji, często spotykanych w "dorosłych" komiksach.

 

 

 

 

The Snowman

R.Briggs

Puffin Books 2014

Wiek: 3+

 

Father Christmas

R.Briggs

Puffin Books 2014

Wiek: 7+

 

Ethel&Ernest. Prawdziwa historia

R.Briggs

Wydawnictwo komiksowe 2014

 

 

„Czy umiesz gwizdać, Joanno?” U.Stark, A.Hoglund

Ulf Stark był niezrównanym obserwatorem ludzi, ich emocji i pragnień, umiał to też świetnie opisać. Wsród książek jego autorstwa można znaleźć min. wzruszające opowiadanie o tym, jak bardzo dziadkowie i wnuczkowie są sobie nawzajem potrzebni.

Tytuł książki "Czy umiesz gwizdać, Joanno?" sugeruje, że bohaterem książki jest jakaś Joanna, nic jednak bardziej mylnego. Jej bohaterowie to dwaj chłopcy, Bertil i Ulf. 7-letni Bertil nie ma dziadka, a chciałby mieć. Ulf namawia go więc, żeby poszli razem do okolicznego domu spokojnej starości i tam Bertil z jakimś dziadkiem się zaprzyjaźni. Plan się udaje, a nowy dziadek Bertila zachowuje się jak na dziadka przystało; częstuje Bertila kawą i ciasteczkami, uczy go gwizdać, a na koniec każdej wizyty wręcza mu pieniążek. Chłopiec w zamian organizuje nowemu dziadkowi przyjęcie urodzinowe, a przede wszystkim przypomina, jak to było gdy dziadek sam kiedyś był małym chłopcem.

I dla chłopca, i dla przyszywanego dziadka, ta dość niecodzienna znajomość okazuje się bardzo ważna i potrzebna. Nie trwa ona niestety długo, dziadek ma słabe serce i pewnego dnia Bertil musi się z nim pożegnać na zawsze. Jest to pokazane w książce dość dosłownie, stąd i okazja, by porozmawiać z dzieckiem o odchodzeniu i śmierci. Mimo tego smutnego końcowego akcentu, "Czy umiesz gwizdać, Joanno?" to przede wszystkim książka o tym, jak ważne jest by cieszyć się życiem, także (a może zwłaszcza) w podeszłym wieku. 

 

Czy umiesz gwizdać Joanno?
Ulf Stark, Anna Hoglund
Zakamarki 2008
Wiek: 5+

„Aksamitny Królik” M.Williams, W.Nicholson

Pewien chłopiec dostał w prezencie gwiazdkowym Aksamitnego Królika. Tak jak to często bywa ze świątecznymi podarkami, po dwóch godzinach zabawy z Królikiem chłopiec pobiegł bawić się czymś innym i przez kolejne dni Królik leżał w kącie. Zaczął dużo rozmawiać ze starym Zamszowym Koniem min. o tym co to znaczy być prawdziwym;

„(…) Bycie Prawdziwym nie zależy od tego, jak jesteś zrobiony (…) To jest coś, co może ci się przytrafić. Staniesz się Prawdziwy, jeśli dziecko pokocha cię tak bardzo, że nie tylko będzie się z tobą bawić, ale też naprawdę kochać.”

Od tej pory Królik marzył tylko o tym, by być Prawdziwym i pewnego dnia, jego marzenie się spełni, choć nie do końca tak, jak sobie to wcześniej wyobrażał.

Szkoda, że stosunkowo mało jest takich książek jak „Aksamitny Królik”; zwięźle i ciekawie napisanych, z ważnym przesłaniem, przystępnym już dla najmłodszych. Choć opowieść o króliku ne wydaje się porywająca, moje przedszkolaki i nieco starsi słuchali bajki z dużym zainteresowaniem.

\

Aksamitny Królik czyli jak zabawki stają się prawdziwe

M.Williams, W.Nicholson

Auditus 2009

Wiek: 4+

Krasnoludki dawne i współczesne ("Skrzaty", "Krasnale", "Krasnoludki")

Czasy się zmieniają, krasnoludki również. Choć niezmiennie wciąż noszą czerwone czapy, te dawne zdają się być bardziej stateczne, a te współczesne zwariowane. Jeszcze w ubiegłym wieku krasnoludki zajmowały się stolarką, garncarstwem czy pomaganiem leśnym zwierzętom, teraz zaś często można je nakryć również na domowych psotach; podstawiają klocek lego pod gołą stopę, wyjadają wisienkę z  tortu w lodówce, plątają sznurówki. Wciąż jednak są bardzo ruchliwe i pracowite.

O tym, jak to dawniej z krasnoludkami bywało, można przeczytać w grubym tomie Wila Huygena „Skrzaty”. Codzienne życie krasnali przypomina tu malowniczy (raczej ten bogatszy) wiejski folklor z XIX wieku (krasnale umieją pleść z wikliny, tkać len, dmuchać szkło). Realistycznych i urokliwych ilustracji jest w książce bardzo dużo, niesamowita jest dokładność, z jaką autor starał się przedstawić wszystkie aspekty życia krasnali (przekrój domu, śniadaniowe menu, zwyczaje weselne).

Podobnie o krasnalach pisze inny skandynawski autor, Frid Ingulstad w książce „Krasnale”. Tu również znajdziemy poważną systematykę krasnali, ich zwyczajów i dużo opowieści. Ilustracji jest znacznie mniej, jednak są one miejscami  bardziej bajkowe i nastrojowe niż w „Skrzatach”.

Na koniec o krasnalach współczesnych, czyli o niedawno wydanej książce Macieja Szymanowicza „Krasnoludki. Fakty, mity, głupoty”. .Już sam tytuł sugeruje, że temat jest potraktowany lekko i półserio; wydaje się, że krasnoludki cały czas się bawią i psocą, nie musząc martwić się o posiłek i dach nad głową, gdyż mieszkają z ludźmi u których zawsze lodówka jest pełna. Z drugiej strony to właśnie te krasnale, które wylewają sok na stół, robią dziury w serze i błędy w dyktandzie wydają się dzieciom bardziej bliskie i znajome. Ta też książka cieszyła się u nas największą uwagą milusińskich.

Skrzaty
Wil Huygen
Bona 2018
Wiek: 4+


Krasnale
Frid Ingulstad
Wyd.Dolnośląskie 1993
Wiek: 6+


Krasnoludki. Fakty, mity, głupoty
Maciej Szymanowicz
Nasza Księgarnia 2018
Wiek: 3+

Być jak Bjorn („Bjorn” D.Perret)

Niedźwiedź Bjorn ma dużo wolnego czasu. Godzinami patrzy,  jak rośnie drzewo, czyta katalogi, gra w karty z zającem. Czasem ktoś chce na siłę go uszczęśliwić nową kanapą, lub modnymi okularami, jednak Bjorn zawsze wraca do dawnych zwyczajów i nie gromadzi niepotrzebnych rzeczy

„Bjorn” to nie jest książka akcji, narracja toczy się niespiesznie, więc lepiej czytać ją dzieciom wieczorem, gdy dzień już spowalnia. Dzieciom podoba się ten niespieszny i bardzo naturalny miś, który wie co w życiu ważne. Dorosłym zaś Bjorn przypomni co to jest slow life i że warto o tym pomyśleć, zwłaszcza na początku roku.

Bjorn. Sześć opowieści z lasu

D.Perret

Wytwórnia 2018

Wiek:3+