A.Hoglund "Misia postanawia odejść"

 Anna Hoglund nie boi się poruszać trudnych spraw i emocji. O ile już w pierwszej części „Misia i Kostek” było widać, że między dwójką przyjaciół różnie się układa, to w kolejnej Misia ma już do tego stopnia dość zachowania Kostka, że pakuje niezbędne rzeczy i postanawia odejść.

Czytając książkę, dorośli za pewne od razu utożsamią się z emocjami Misi, ale dzieci również. Bo i dziecko czasem jest na tyle rozżalone z powodu kłótni w domu/konfliktowej sytuacji, że z tych wszystkich emocji postanawia np. spakować ukochane przytulanki i po prostu uciec z domu.

Trzeba przyznać, że Hoglund bezbłędnie pokazuje emocje Misi. Co równie ważne, całkiem wiarygodnie całą historię też kończy, unikając zbędnej dydaktyki i zarazem podsuwając pomysł na rozwiązanie sytuacji.

Misia postanawia odejść

A.Hoglund

Zakamarki 2025

wiek: 5+

M.White Pellegrino "Zbyt miła"

„Jeśli potrafimy o siebie zadbać, ludzie zwykle bardziej nas lubią, chociaż wydaje się, że jest inaczej.”

Ani bardzo zależy, żeby wszyscy ją lubili. Jeśli tylko ktoś ją o coś poprosi, od razu daje, nie patrząc na swoje potrzeby. Dlaczego więc chodzi smutna i sfrustrowana?

Książka „Zbyt miła” pokazuje, jak istotne jest dbanie o swój wewnętrzny ogród czyli pilnowanie granic. Oczywiście należy innym pomagać w miarę swoich możliwości, ale trzeba też pilnować, żeby wokół wewnętrznego ogrodu stał wyraźny płot, czyli granice. Jak ktoś nie pilnuje swoich granic, z ogródka może zostać tylko klepisko, nic więc dziwnego, że Ania była smutna.

Paradoksalnie, pilnowanie swoich granic sprawia, że jesteśmy bardziej wiarygodni i przewidywalni dla innych, którzy czują się z nami bezpieczniej. Na początku wymaga to oczywiście trochę odwagi i determinacji, a także konieczności zmierzenia się ze złością  i innymi nieprzyjemnymi emocjami. Ale dzięki obronie granic, wewnętrzny ogród dalej rośnie i jest źródłem niezbędnej do życia energii. 

Książkę "Zbyt miła" przy tym bardzo dobrze się czyta. Historia Ani jest opisana realistycznie, a wątek poradnikowy został wpleciony zgrabnie i nienachalnie.

Zbyt miła

M.White Pellegrino

GWP 2008

wiek: 7+

Ch.Lorenzoni "Teraz i na zawsze"

Rodzinę Ignasia jeszcze do niedawna tworzyły trzy osoby, ale teraz już tylko dwie. Ignaś strasznie tęskni, jego tata ciągle przypala omlety, a po mamie zostało wspomnienie zapachu naparu jabłkowego.

Ignaś z tego smutku się złości i płacze, tata więc wymyśla sposób, jak pomóc chłopcu – proponuje, żeby zaczął ciąć drewno i przybijać gwoździe. Chłopcu ta praca przynosi ulgę, a z czasem i ojciec i syn przejdą na kolejny poziom przeżywana żałoby – akceptacji sytuacji i koncentracji na dobrych wspomnieniach.

„Teraz i na zawsze” to książka dla młodszych dzieci, która trafnie opowiada o żałobie i o tym, jak sobie z nią poradzić. Najpierw jest pierwszy etap – złości i smutku, a potem następny – akceptacji i koncentracji na dobrych myślach. Autorka książki wyraźnie pokazuje, że o ile etap gniewu i złych myśli jest potrzebny, nie można w nim pozostać na zawsze, lecz trzeba pójść dalej. Bardzo udana w tym wypadku jest symbolika domku na drzewie, który nawet fizycznie znajduje się już wyżej niż etap pierwszy, czyli smutek i żal.

A książkę pięknie zilustrował obecnie bardzo popularny ilustrator M.Soma.

Teraz i na zawsze

Ch.Lorenzoni

Tako 2024

wiek: 5+

Ch.Grossetete "Święci", "Młodzi święci"

Wyd. Jedność wydało kilka lat temu dwie książki o Świętych – „Święci” i „Młodzi Święci”. W „Świętych” przeczytamy o postaciach, o których każdy słyszał, takich jak św.Franciszek lub Matka Teresa z Kalkuty, natomiast „Młodzi Święci” to bohaterowie zdecydowanie mniej znani – oprócz Dominika Savio czy Franciszka i Hiacynty znajdziemy tu krótką opowieść o Karolu Acutisie, Chiarze, jak też o kilku mało znanych młodych męczennikach z pierwszych wieków chrześcijaństwa.

Najciekawsza jest pierwsza część cyklu – „Święci”. Okazuje się, że nie każdy bohater tej książki już od małego wiedział, że chce być święty. Niektórzy, jak np. św. Ignacy Loyola najpierw był żołnierzem, a dopiero gdy został ranny zaczął się zastanawiać, co dalej zrobić ze swoim życiem. Każda z tych postaci wniosła bardzo wiele do tradycji Kościoła, były to osoby o niezwykłej wierze i chęci pomagania ludziom, które mogą inspirować także dziś.

Również historie o młodych świętych z XX/XXI wieku dobrze się czyta. Żyli oni całkiem niedawno i zazwyczaj niestety umierali młodo z powodu chorób, jednak już za życia budzili podziw współczesnych. Ich historie nieco różnią się od hagiograficznych opowieści ze średnich wieków. Malo jest tu „cudownych zdarzeń”, zamiast tego autorka książki skupiła się na cechach charakteru opisywanych postaci, żarliwej wierze w Boga i działalności dobroczynnej.

Znamienne, że o ile ci dawni święci często byli zakonnikami, święci współcześni już tak mocno o zakonie nie myślą i raczej pozostają osobami świeckimi. Ma to za pewne związek z tym, że i rola osób świeckich we współczesnym Kościele robi się coraz ważniejsza.

Forma książek jest bardzo atrakcyjna dla młodego czytelnika. Każda historia to około 2 stron tekstu + krótki komiks ze scenami z życia danego świętego oraz krótkie podsumowanie. Dzięki temu każdą historię czyta się dość szybko, co ważne zwłaszcza w przypadku młodszych czytelników. Obie książki polecamy dzieciom w wieku 9+ i starszym.

Święci

Ch.Grossetete

Jedność 2021

wiek: 9+

G.Delisle "Kroniki birmańskie"

"Kroniki birmańskie" czyli jeden z lepszych komiksów G.Delisle, jakie do tej pory czytałam. Delisle znów przebywa w kraju reżimowym, tym razem w Birmie. I jak to ma w zwyczaju, trochę z przymrużeniem oka przygląda się lokalnemu życiu, choć rzeczywistość autorytarna często bywa ponura. Wesołym wątkiem jest z pewnością fakt, że tym razem Delisle ma obok siebie małego synka i trochę scen z życia młodego ojca w książce też się pojawia. Oprócz tego mamy też opowieści o lokalnych tradycjach, trochę perypetii osobistych oraz refleksji nad rzeczywistością wokół i prozą życia pracowników misji humanitarnych. Lektura nie za ciężka, z inteligentnym humorem, z której jednak można się też coś dowiedzieć o świecie.

Kroniki birmańskie

G.Delisle

Kultura Gniewu 2008

wiek: 15+

R.Jalonen "Dziewczynka i drzewo kawek"

 Żałoba po stracie bliskiej osoby ma różne oblicza. W książce „Dziewczynka i drzewo kawek” nie widać złości i gniewu, ale przez całą książkę odczuwalny jest smutek i melancholia. Tytułowa dziewczynka chodzi do parku, patrzy na drzewa i chodzące kawki, a jednocześnie myśli o ojcu, którego już nie ma. Z jednej strony życie wciąż toczy się dalej, a z drugiej - nic już nie jest takie jak wcześniej. Widok z okna jest wciąż ten sam, łóżko to samo, a jednak ktoś nie przychodzi, kogoś nie ma tuż obok.

Zwyczajne dni przeplatają się ze wspomnieniami, jednak pewnego dnia mama dziewczynki w końcu decyduje się na nowe. Wyjeżdżają do innego miasta, mama zmienia pracę. Bo życie toczy się dalej, choć wspomnienia jeszcze zostaną. Z czasem coraz mniej smutne i wołające.

Dziewczynka i drzewo kawek

R.Jalonen

Tatarak 2008

wiek: 7+

A.Franczak "Żaba. Mała opowieść o żałobie"

 Żałoba po stracie bliskiej osoby to trudny czas. Dlaczego nie może wrócić to, co było wcześniej, dlaczego nie da się obudzić z tego złego snu?

Również bohaterka książki „Żaba. Mała opowieść o żałobie” niespodziewanie styka się ze śmiercią (babci) i pewnego dnia przychodzi do niej żaba, czyli żałoba. Przesłania cały świat i za nic nie daje się odpędzić. Z czasem dziewczynka zaczyna rozmawiać z żabą, która opowiada jej o tym, że dobrze jest płakać, by minął smutek, że trzeba krzyczeć, by wykrzyczeć gniew i trzeba opowiedzieć o swoich uczuciach, by nie czuć lęku…W ten sposób czytelnik i mały i duży dostaje prostą a zarazem ważną instrukcję, jak sobie poradzić z żałobą by w niej nie utknąć, aby pewnego dnia mogła się zmniejszyć i mogło powrócić życie.

Narracja w „Żabie” jest zgrabna, widać pewne elementy wspólne z inną książką o żałobie M.Sztymy czyli „Pustką” („Żaba” jest jednak bardziej rozbudowana), a także z „Tkaczką chmur” A.Jackowskiej, z tą różnicą, że książka A.Franczak nie nawiązuje tak mocno do baśniowości. „Żaba” jest bardziej syntetyczna z punktu widzenia psychologii żałoby, jej przekaz jest skrótowy i bezpośredni, a przez to też, niestety, finalnie bardziej poradnikowy niż literacki.

Żaba. Mała opowieść o żałobie

A.Franczak

Albus 2025

wiek: 6+