W.Woroszylski, B.Butenko „Cyryl, gdzie jesteś?”

Jedna z bardziej nietypowych książek dla dzieci, jakie miałam w ręku. Z racji trochę ekscentrycznej formy może być za trudna dla przedszkolaków, ale nieco starsi już sobie poradzą.

Bo w książce „Cyryl, gdzie jesteś?” przeplata się kilka historii na raz. Historia tajemniczego Cyryla, który zniknął, profesor szukający węża morskiego wraz z asystentami, kapral Rozkrok szukający przestępcy i jeszcze samolot i mgła nad jeziorem Bzdrynie.

Mam wrażenie, że „Cyryla” najlepiej dawkować sobie w małych ilościach po kilka stron na raz, delektując się rożnymi ciekawymi frazami, które Woroszylski wplótł w akcję. Bo od początku czuje się, że autor napisał książkę będącą czystą rozrywką, której główną zaletą jest nie tyle porywająca akcja, a raczej nietypowa forma książki. I stąd niespecjalnie ważne jest, co wydarzy się następnej stronie, a bardziej jak autor to opisze, jakich słów użyje. Jednak o ile lektura w małych dawkach, po kilka stron na raz jest to całkiem przyjemna, to przy czytaniu dłuższych fragmentów forma, którą przyjął Woroszylski, robi się w moi odczuciu trochę męcząca.

Cyryl, gdzie jesteś?

W.Woroszylski, B.Butenko

Dwie Siostry 2024

wiek: 10+

Ch.Haughton "O nie, Dudusiu!"

"Wolności nie zapewnia zaspokojenie pragnień, ale wyzbycie się ich.. Nie jest wolny nikt, kto nie jest panem samego siebie".

Chris Haughton nie tylko swoje książki świetnie napisał i zilustrował, ale też opatrzył ciekawą (filozoficzną!) puentą. Wydawnictwo Dwie Siostry wydało w Polsce 3 tytuły Haughtona, z czego nasza ulubiona to zdecydowanie „O nie, Dudusiu!” Choć wydaje się, że dylematy Dudusia dorosłych raczej nie dotyczą, końcowy cytat z Epikteta o wolności przypomina, że sprawa nie jest tak oczywista. Równie udana i zabawna jest też część „Ćśśś! Mamy plan”, opatrzona trafnym cytatem A.Einsteina dotyczącym pokoju na świecie.

O nie, Dudusiu!

Ch.Haughton

Dwie Siostry 2024

wiek: 1+

B.Lindgren, E.Eriksson "Lampa Maksa"

Seria przygód małego Maksa z wyd. Zakamarki to już klasyka literatury dla najmłodszych. Prosta dramaturgia, sytuacyjny humor(!), duże ilustracje, minimum słów, kartonowe kartki, a przy tym tematyka bliska każdemu maluchowi. Maks chce dosięgnąć lampy (wchodzi coraz wyżej i wyżej i..), ma swojego ukochanego misia, pies zjadł mu ciastko itd.

Niesamowite jest, jak proste a zarazem atrakcyjne dla najmłodszych dzieci są książki B.Lindgren. Każda historia nie trwa długo, ot właśnie tyle, ile 1-2 letnie dziecko spokojnie wysiedzi, a ilustracje E.Eriksson nawet dorosły z przyjemnością ogląda.

Lampa Maksa

B.Lindgren, E.Eriksson

Zakamarki 2008

wiek: 1+

Komiks fantasy "Las Czasu. Dzieci kamienia"

Kolejna seria komiksowa, której akcja dzieje się w świecie fantasy. Są magiczne moce, tajemnicze stworzenia. Ale jest też coś jeszcze. Główni bohaterowie do tej pory byli wiecznymi dziećmi dzięki tajemnej mocy kamienia, który chronił ich przed upływem czasu. Ale kamień został zniszczony, a oni sami niepostrzeżenie zaczynają się zmieniać i dorastać.

„Las Czasu” to przyjemnie narysowany komiks, który potrafi zaintrygować. Polecamy dzieciom 7+

Las Czasu. Dzieci kamienia

Roulot, Guerrero

Egmont 2024

Wiek: 7+

Książę Poetów. M.Rusinek „Pan Słowik. O Julianie Tuwimie dla dzieci”

"Pan Słowik" to kolejna książka-biografia dla dzieci duetu Rusinek&Rusinek, tym razem o J.Tuwimie. Poświęcony Wisławie Szymborskiej wcześniejszy „Szalik” wydawał mi się trochę ciekawszy niż „Pan Słowik”, może dlatego, że i sama Szymborska była bardziej nieoczywista i pilnie strzegła swojej prywatności.

Jednak zarówno po lekturze „Szalika” jak i „Pana Słowika” dzieci widzą, że aby zostać poetą/pisarzem, trzeba w to włożyć sporo pracy. Ważny jest oczywiście talent, ale oprócz tego trzeba sporo przeczytać, posłuchać słów i poznać je. Widać to zwłaszcza u Tuwima, którego wiersze mają swój wyraźny rytm i melodię, jak choćby najsłynniejsza "Lokomotywa” czy też „O Panu Tralalińskim’. W książce ciekawy jest też wątek szukania własnej drogi. Młody Tuwim interesował się zwierzętami, z zapałem robił eksperymenty chemiczne, konstruował urządzenia mechaniczne, zaczął nawet studiować prawo, a potem polonistykę. A w międzyczasie (na szczęście!) zaczął też pisać wiersze.

Pan Słowik. O Julianie Tuwimie dla dzieci

M.Rusinek, J.Rusinek

Zygzaki 2024

wiek: 7+

O.Tallec "Mój najlepszy najlepszy przyjaciel"

Jak to jest z tymi najlepszymi przyjaciółmi? Można mieć tylko jednego, a może jednak więcej? Taki dylemat męczy też głównego bohatera książki „Mój najlepszy najlepszy przyjaciel. Najpierw spotyka Poka. Lubi z nim patrzeć na spadające liście, płatki śniegu, to przyjaciel dobry na lepsze i gorsze dni. Ale potem nagle pojawia się Momo. On jest inny. Z nim można jeść jeżyny, chodzić nad rzekę i puszczać kaczki. Pok czy Momo, Momo czy Pok?

Na szczęście podejmowanie tak trudnej decyzji nie jest konieczne, bo najlepszych przyjaciół można mieć wielu. Każdy wnosi coś innego w życie i zajmuje inny fragment serca.

Mój najlepszy najlepszy przyjaciel

O.Tellec 

Druganoga 2024

wiek: 3+

A.Gębka „Smutek, którego nikt nie chciał”

Nawet żółta, przyjemna okładka nie specjalnie zachęca, by sięgnąć po tą książkę. Dlaczego? Bo już z tytułu wiemy, że dotyczy ona smutku. A o smutku najchętniej w ogóle by się nie myślało i go nie widziało. No a jak już niestety musi być, to ewentualnie gdzieś na marginesie, jak już kompletnie nie ma wyboru.

Tak też było w rodzinie 8-letniego Tymka. Mama, tata, starsza siostra, wszyscy zawzięcie przed Smutkiem uciekali, tylko Tymek miał na tyle odwagi i uważności, by się Smutkowi lepiej przyjrzeć i …z czasem go zaakceptować. Bo przy bliższym poznaniu Smutek wcale nie okazał się tak groźny i zły. Ba! Wręcz był przydatny, bo okazał się pomostem do odczuwania innych uczuć – radości, gniewu, dumy itp.

Na szczęście rodzina Tymka wreszcie dostrzegła Smutek, przestała przed nim uciekać, dzięki czemu wreszcie było wiadomo co w rodzinie się dzieje nie tak i co naprawić.

A na końcu tej nie za długiej książki A.Gębka proponuje dzieciom (dorosłym też!) bardzo dobry zestaw ćwiczeń – jak zauważyć smutek, oswoić go i DOCENIĆ. Bo smutek bezbłędnie informuje nas, że np.

- za czymś tęsknimy,

- coś jest dla nas ważne,

- że o czymś marzymy, a nie wierzymy, że jesteśmy w stanie do tego dążyć,

- przestaliśmy dbać o coś, co było dla nas ważne,

- czegoś nam brakuje.

Jak więc już uda się przełamać opór przed czytaniem tej książki, okazuje się, że przytulanie smutku nie jest aż tak straszne. Podobnie, jak to było z lękiem z innej książki A.Gębki („Znikodem i zagadka Lęku”), z bliska smutek nie jest tak straszny, a dopuściwszy go do siebie, któregoś dnia on pójdzie dalej, gdy przyjdzie czas. 

Smutek, którego nikt nie chciał

A.Gębka, M.Gradowska

GWP 2022