Pomelo jest zakochany

Dziś dzień wszystkich zakochanych. Miłość niejedno ma imię, oto więc kilka propozycji od słonia Pomelo, w kim/czym się można zakochać;);

 

"Pomelo" to seria kilku książeczek o sympatycznym, różowym słoniu. Brak tu klasycznej akcji, jest to bardziej seria impresji na różne tematy; co Pomelo lubi/nie lubi, czego się boi, co kocha, o czym marzy. Serię wyróżnia wspaniały, miejscami refleksyjny i absurdalny humor, autorstwa Ramony Badescu. Świat Pomelo jest nieduży, ale zaskakuje swoją uniwersalnością, można tam znaleźć wszystkie emocje nieobce i dziecku i dorosłemu. Autorem charakterystycznych ilustracji jest Benjamin Chaud, znany z "Misiowej piosenki" czy przygód Lalo i Binty.

 

Tytuł: Pomelo jest zakochany

Autor: Ramona Badescu, il.Benjamin Chaud

Wydawnictwo: Zakamarki 2012

Wiek: 3+

Naciśnij mnie!

Książka oparta na bardzo prostym pomyśle. Dziecko dotyka namalowaną na stronie kropkę, przekłada stronę i widzi, że kropki są już dwie, naciska znów, i na kolejnej stronie już są 3 kropki. Potem jest "wyłączanie światła", "zdmuchiwanie" tła, klaskanie. Zabawa trochę "na niby", ale małym dzieciom się bardzo podoba! Łatwo można ulec iluzji, że dotykanie kropek rzeczywiście działa, a z książką da się rozmawiać. Rodzicom książeczka do gustu przypadnie też, bo kropek przybywa, a nikt farbą nie brudzi sobie małych rączek;)

 

Jeśli komuś spodobały się pomysły Tulleta w "Naciśnij mnie", można zajrzeć do kolejnych jego książek, np. do "Turlututu. A kuku, to ja!". W tej książce już jest więcej szczegółów, więc bardziej spodoba się nieco starszym dzieciom. Oprócz włączania światła, jest jeszcze np. podróżowanie i śpiew;)

 

Tytuł: Naciśnij mnie

Autor: Herve Tullet

Wydawnictwo: Babaryba 2015

Wiek: 1+

Tytuł: Turlututu. A kuku, to ja!

Autor: Herve Tullet

Wydawnictwo: Babaryba 2012

Wiek: 2+

Cuda wianki czyli motywy ludowe tu i tam

Mamy przedwiośnie, jeśli komuś brakuje kolorów, zapraszam w krótką podróż po kolorowym i różnorodnym polskim wzornictwie ludowym, czyli cepelii;). Okazją jest niedawno wydana książka Marianny Oklejak "Cuda wianki". Wzornictwo ludowe w Polsce jest niby w odwrocie, ale nie do końca, bądź co bądź w niemal w każdym dużym mieście można wciąż kupić góralską chustę, a stylizowane na ludowe drewniane zabawki dla dzieci również mają swoich miłośników. "Cuda wianki" to przegląd regionalnych polskich wzorów; góralskich, z Kurpii, Kujaw czy lubelszczyzny. Ich rozmaitość i bogactwo przyprawiają o zawrót głowy. Oklejak dokładnie odwzorowała ludowe koronki, wycinanki, hafty, stroje, instrumenty muzyczne, naczynia gliniane i wiele innych. Aż żal, że już się nie chodzi w gorsecie i w pasiastej spódnicy;)

Polski folklor to nie tylko skansen, wciąż się podoba i inspiruje, także w kwestii ilustracji dla dzieci. Joanna Papuzińska przygotowała niedawno zbiór baśni polskich "Cudowna studzienka", do których ilustracje wykonała Elżbieta Wasiuczyńska, nawiązując do kultury ludowej. Polskie baśnie powstawały dość dawno temu, stąd jeśli chodzi o tekst, jest w nim trochę staropolszczyzny, ale już choć trochę obeznany z nią czytelnik spokojnie sobie z tym wydaniem baśni poradzi. 

Motywy ludowe można też znaleźć w książce Agnieszki Taborskiej "Licho i inni", zilustrowanej przez Lecha Majewskiego. Ta książka to zbiór baśniowych historii o tym skąd się wziął pas łowicki, kurpiowskie czółka, góralska parzenica czy koniakowskie koronki. Czasem, trochę dla zabawy, autorka podaje trochę abstrakcyjne zakończenia historii, jak np. w opowieści o wodnych Boginkach, które już nie nawołują zabłąkanych na bagna, a zamiast tego grają w karty nad brzegiem jeziora. Rozwiązanie zdecydowanie bardziej humanitarne;) 

Również w książeczkach dla najmłodszych zdarzają się motywy ludowe, jak np. „Kolory” i „Zwierzęta” A.Owsińskiego.

Tytuł: Cuda wianki

Autor: Marianna Oklejak

Wydawnictwo: Egmont 2015

Wiek: 3+

Tytuł: Cudowna studzienka

Autor: il. Elżbieta Wasiuczyńska

Wydawnictwo: Media Rodzina 2013

Wiek: 8+

 

Tytuł: Licho i inni

Autor: Agnieszka Taborska, il. Lech Majewski

Wydawnictwo: BOSZ 2014

Wiek: amatorzy baśni z nieco abstrakcyjnym zakończeniem

Zwierzęta

A.Owsiński

Muchomor 2012

Wiek: 3 msce+

W.Erlbruch "Gęś, śmierć i tulipan"

„Gęś, śmierć i tulipan” - nie ma drugiej TAKIEJ książki o śmierci dla dzieci, dla dorosłych w zasadzie też. Śmierć nie przychodzi tu gwałtownie, nie strzela z pistoletu, nie jest czarna i nawet nie ma trumny – wygląda prawie jak starsza ciocia w znoszonej sukience. Czytając tą książkę, w której jest dość mało słów, przychodzą jednak do głowy różne „śmiercionośne frazy” – spotkać śmierć, taniec ze śmiercią, zajrzeć śmierci w oczy, czyhająca śmierć itd.

Książkowa śmierć jest jednak spokojna i raczej życzliwa, a nawet ma specyficzne poczucie humoru, bo stwierdza „Jestem przy tobie od twoich narodzin, tak na wszelki wypadek”. Mimo braku gwałtowności w książce, gdy już wiemy kim jest postać z czaszką, czujemy pewien niepokój i dyskomfort – cóż, spotkanie ze śmiercią nigdy nie kończy się dobrze. Tytułowa gęś również to czuje. Pewnie nieprzypadkowo Erlbruch na bohaterkę „mierzącą się” ze śmiercią wybrał gęś, symbol niezbyt dużej mądrości. W obliczu śmierci przecież nawet najwięksi mędrcy są jak gęsi – boją się, bo czują, że nie wiedzą o niej nic.

Erlbruch jednak trochę inaczej rozkłada akcenty. Spotkanie ze śmiercią nie jest końcem; ona jest tylko towarzyszką przejścia, więc nie trzeba się jej bać, choć oczywiście my jako ludzie będziemy śmierci bać się dalej, no bo gdzie właściwie popłynęła gęś z tulipanem? Czy coś czuje, coś ją boli? Nikt nie chce spotkać śmierci, choć tak właściwie śmierć jest najtrudniejsza dla tych, którzy zostają i wciąż żyją. Dla umarłych nasz świat i jego problemy przestają cokolwiek znaczyć.

Są jeszcze symbole i detale; barokowe krzewy (w baroku temat śmierci był często obecny) i tytułowy tulipan, który pojawia się na początku i na końcu, symbol odświętności i paradoksalnej czułości (?) Warto zwrócić uwagę, że gęś nie umiera od razu po spotkaniu ze śmiercią. Musi nadejść Właściwy czas, nie da się go przyspieszyć, ani opóźnić.

„Gęś, śmierć i tulipan” to nie jest książka na czas rozpaczy tuż po stracie i pierwszy etap żałoby, lecz może być przydatna później, gdy emocje już trochę opadną. Książka pomaga oswoić śmierć i przyjąć ją jako ważny i nieodłączny element – życia.

 

 

Współcześnie niby pełno jest wszędzie czaszek i szkieletów, ale nikt tematu śmierci nie bierze jakoś na poważnie. Weźmy takiego "Ignatka". Książka, a jakże, dla dzieci, tytułowy Ignatek – szkielecik, bardzo sympatyczny. Czaszki (trochę zaokrąglone) są, szkielety tu i tam również, gdzieniegdzie jest nawet czarno. Ale dlaczego Ignatek to same kości, to już nie wiadomo (może to taki strój karnawałowy..)

 

Tytuł: Gęś, śmierć i tulipan

Autor: Wolf Elbruch

Wydawnictwo: Hokus-Pokus 2008

Wiek: 4+

Tytuł: Ignatek szuka przyjaciela

Autor: Paweł Pawlak

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia 2015

Wiek: 3+

:)